Dei må berre slutte å snakke dansk

 Lasse hadde ei veke fri då vi kom hit. Vi skulle flytte inn, lage "vår heim". Etter litt mild overtaling, fekk eg overbevist han om at det var ein god idè å male eine stua mørkeblågrågrønn. Han er ein over middels estetisk anlagt type, med sterke meininger om kva han liker og kva han ikkje liker. Vegger skal helst vere kvite, og eg er i det heile tatt usikker på om det nokonsinne har falt han inn at det fins andre muligheter. Eg berre: Det vil gje skikkelig liv til all kunsten din! Det der bildet, for eksempel, det vil endre heilt karakter (til det bedre, såklart!!) om det heng på ein mørk vegg framfor på ein kvit! Det gjer ingenting at veggane er mørke når golvet er lyst og det er så høgt under taket! Alt anna er kvitt! Kvitt er farlig! Ein får migrene av kvite veggar! Eg har både lest det, pluss at eg har migrene sjølv - på grunn av alle desse lyse veggane! Au, hodet mitt.

Han berre: - Om du er overbevist om at det blir bra, går vi for det. Det var nesten skuffande, eg hadde jo heilt sjukt mange andre argument på lager. Men det blei bra. Og det blei vår stue. Når eg på toppen av alt fekk fargesortere alle bøkene, var mitt liv komplett.

Så brukte vi kveldane og nettene på å sjå Making a Murderer, som alle andre i den vestlige verden gjorde i januar. Og så var vi sammen. I samme by, i samme land. Ingen av oss skulle heim til ein annan stad når helga eller veka eller månaden var over. Det var så deilig.

Etter ei veke starta Lasse på jobb igjen. Det var over ei veke til eg skulle begynne i min nye arbeidsplass. Rydda klea mine på plass i skapet. Tok alle ting utav kjøkkenskapa, pakka opp mine, gjorde det eg kunne for å få plass til både mitt og hans. Våre ting i vårt kjøkken. Han visste ikkje kor noko var då han kom heim.

Gjekk ut i januar-København, kjøpte fleire malingsruller, handla grønnsaker til middag. Tok feil då eg kom ut, gjekk til høgre i staden for til venstre. Kjente meg brått ikkje igjen og visste ikkje hvilken retning som peika heim. Måtte bruke GPS for å få meg på rett kjøl. Ingen andre enn eg sjølv visste at eg var fullstendig retningsblind, men det kjentes ydmykande å bruke kompass for å vite kor eg budde. Kjente ingen, alle snakka for høgt, det var kaldt, vinden kom frå alle kanter, eg fekk ikkje augekontakt med nokon, dei sa: - Hvad? i kassa når eg snakka til dei, tok meg sjølv i å tenke: - Kan dei ikkje berre slutte å snakke dansk?

Hei Danmark

I januar oppretta eg denne bloggen. Her skulle eg skrive om mitt nye, forvirrande, skumle, deilige liv i byen, landet der min store kjærleik bur, no også eg. Men bloggen har vore tom og stille.

I januar var hovudet mitt var fullt av tanker og ideer om korleis bloggen skulle vere. Den skulle vere litt for meg, men mest for dei eg har flytta frå, dei som bur i andre byar, dei som høyrer til med meg, sjølv om vi er på forskjellige stader. Den skulle vere ein stad der eg skulle tømme hjertet mitt for at andre skulle få vite korleis eg hadde det, men også for at eg sjølv skulle sjå det - for det har ofte vore slik at eg først veit best kva eg tenker på etter å ha skrive det ned. Som om hjernen først er sikker når den kan lese det ein stad og kjenner: - Åja, det er jo sånn det er.

No er det juni, og det er på tide eg finn ut korleis eg har det. Det er ikkje særlig tipp-topp akkurat no, egentlig. Det visste eg allerede før eg begynte, og det er også derfor eg var nødt til å skrive i dag. Før hodet mitt eksploderer.

Det er ekstremt enkelt for ein nordmann å bytte land i Norden. Det er berre å stikke over ei av grensene og sei: - Hei, no bur eg her, så har ein omtrent alle rettigheter og trygdestønader som i landet ein kom frå. Ingen spurte kva eg hadde av verdiar, om eg hadde smykker å levere ifrå meg eller gull dei kunne ta i bytte mot kva enn eg kunne komme til å kreve av dei. Om årsakene til at eg kom, eller om eg kunne språket. Den einaste årsaka skulle eg gjerne ha ropt ut til alle på kontoret: - Fordi e n d e l i g! kan eg vere på samme stad som kjæresten min heile tida, og det skal vere slik for alltid!

Det einaste dei spurte meg om, var kor eg budde, og om dei kunne sjå leigekontrakten min. Forvirra svarte eg at eg ikkje hadde noko kontrakt, ettersom eg bur hos kjæresten min, og han er både inneforstått med, og veldig glad for, at eg ville komme. Fekk vennlig beskjed om at han likevel måtte signere eit papir der det stod at han husa meg heilt frivillig og med åpne auge, og at eg skulle komme tilbake med dette dagen etter.

Gjorde som eg fekk beskjed om, og stilte meg i kø igjen neste dag. Saman med alle dei andre, som på ingen måte kom frå Norge, og som fekk heilt andre, og mange fleire spørsmål enn meg.

Då eg endelig kom fremst i køen, fekk eg berre "Ja til alt" og gratulasjoner. For eg var visst velkommen til Danmark.